Του Δημήτρη Π. Κυριακαράκου*
Από το για γερά νεύρα θέρος του 2015 έως τις για γερό στομάχι ημέρες που διανύουμε διερωτώμαι μήπως τελικά αυτός ο περίφημος «χείμαρρος» των κατατρεγμένων, από τη Μέση Ανατολή, προσφύγων, που συνεχίζει να ρέει δυνατά προς τις ακτές μας, σήμανε το δροσερό ποτάμι το οποίο η, επίσης κατατρεγμένη από την Ε.Ε., χώρα μας είχε τόσο πολύ ανάγκη.
Ουδείς αντιλέγει πως μία πολιτική αναταραχή στη «γειτονιά» μας διά του συνεπαγόμενου, απροόπτου γεγονότος της μαζικής προσφυγιάς μοιραία αλλάζει την ατζέντα της κυβέρνησης προς το δαπανηρότερο, κοινώς μας «ξεβολεύει» οικονομικά. Βραχυπρόθεσμα χάνουμε, καθώς προτείνουν οι ενθουσιώδεις των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Μόνο που το κράτος δεν είναι κεφαλαιουχική εταιρεία, ευσεβώς τους επισημαίνω, για να λειτουργεί με κριτήρια «συνετής διαχείρισης» επιχείρησης του ιδιωτικού τομέα. Το βραχυπρόθεσμο κέρδος είναι ο φυσικός σκοπός της επιχείρησης. Το μακροπρόθεσμο, βιώσιμο κοινωνικό όφελος είναι η φυσική αποστολή ενός κράτους, πόσο μάλλον με (κατά κορμόν) ριζοσπαστική αριστερή διακυβέρνηση.
Η υποδοχή των προσφύγων, η παροχή πρώτων βοηθειών και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η επιχείρηση ταυτοποίησής τους πράγματι στοιχίζουν στην Ελλάδα, που λίγο έλειψε να καταστεί η ίδια «πρόσφυγας» του σύγχρονου ευρωπαϊκού οικονομικού (κατά δε πρόσφατο άρθρο μου και «φυλετικού») πολέμου. Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να απολογηθεί ούτε διότι εγένετο σταυροδρόμι τριών ηπείρων ούτε διότι τιμά τις δεσμεύσεις της ως κράτος συνυπογράψαν τις σχετικές ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Η συγκεκριμένη θεσμική συμπεριφορά συστήνει καθ’ εαυτή το πειστήριο, το πασίδηλο πως η Ελλάδα είναι ο πεπολιτισμένος, αξιόπιστος διεθνής συνομιλητής, ο οποίος, αφού «ξεβολεύεται» για να προωθεί βιώσιμες λύσεις για το προσφυγικό, και τοιουτοτρόπως για να διευκολύνει τη θέση των Ευρωπαίων Εταίρων της, ομοίως θα «ξεβολευτεί» για να βρει βιώσιμη λύση στο δημόσιο χρέος της ώστε η συνοχή της ευρωπαϊκής οικογένειας να ανακτηθεί με αισιόδοξη προοπτική για όλους τους λαούς που τη συναποτελούν.
Περαιτέρω, στο πλαίσιο του νέου, αγνώστου «πολέμου των πολιτισμών» που μαίνεται στο γεωγραφικό πλαίσιο της Ε.Ε., η Ελλάδα αποδεικνύεται, για άλλη μία φορά κατά την τελευταία τριακονταετία, η όαση προαγωγής της ειρήνης, της αλληλεγγύης των δοκιμαζόμενων λαών της ευρύτερης περιοχής της, χωρίς φυλετικές διακρίσεις και υπέρμετρα ή άμετρα νομοθετήματα «έκτακτης ανάγκης». Ήταν καιρός η ρετσινιά της ρατσιστικής χώρας να αρχίσει να ξεθωριάζει για μια χώρα που δεν ανέπτυξε ποτέ ιδιαίτερη «παράδοση» στο ιδεολόγημα αυτό.
Σε μία εποχή κατά την οποία το καινοτόμο Ιράν ξεπροβάλλει δυναμικά στη διεθνή κοινότητα, η Ελλάδα ως ορθόδοξη χριστιανική χώρα και λόγω της θεολογικής της φιλοσοφίας φίλα προσκείμενη στον ισλαμικό κόσμο καθίσταται η μόνη οδός επικοινωνίας των Δυτικών με τις εγγύτερες υπό μεταρρύθμιση χώρες της Ημισελήνου. Ενθυμείστε τις χώρες που απορυθμίστηκαν από τις επιχειρήσεις εξαγωγής του προτύπου «coca cola republic». Κατά αξιομνημόνευτη επισήμανση του προτελευταίου (σήμερα εκλιπόντος) Οικουμενικού Πατριάρχη “είμαστε πολύ κοντά με το Ισλάμ” (βλ. και Νεοπλατωνικούς, με τιμή προσθέτω).
Η ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στην αρωγή των προσφύγων γεννά φίλους, πολλαπλασιαστικές φωνές υπέρ της κοινωνίας μας από τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας πρόσφυγες που εν ευθέτω χρόνω θα διοχετευτούν και θα νοικοκυρευτούν σε κάποια ισχυρή οικονομία της Ε.Ε. με την παντοτινή ανάμνηση της προστάτιδας Ελλάδας.
Η μαρτυρία πολλών νέων τουριστών της αρωγής αυτής καθώς επίσης και η συγκίνηση διεθνούς φήμης ακτιβιστών και πνευματικών ανθρώπων που επέλεξαν να εμπλακούν ενεργά στην ανθρωπιστική επιχείρηση δίνουν προστιθέμενη αξία στην Ελλάδα ως δημοφιλή προορισμό όχι μόνο πια για τις παραλίες και τον περισσό ήλιο. Ό,τι και να πούμε βεβαίως για τις γοητευτικές μορφές των υπερηλίκων νησιωτών που ξανάνιωσαν βοηθώντας τους πρόσφυγες και τις τοπικές αρχές, θα είναι πραγματικά λίγο. Η Ελλάδα, για εφέτος τουλάχιστον, έχει τη δική της δωρεάν «τουριστική διαφήμιση». Το Νόμπελ είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής για τους ανθρώπους αυτούς. Κάποια γενναία επιδότηση για τις υποδομές των νησιών αυτών από την Ε.Ε. θα ήταν επιεικώς αξιοκρατική.
Αναφορικά με τα γεωπολιτικά, οι γειτονικές χώρες της Ημισελήνου είναι θέμα χρόνου να ξεκινήσουν μεταρρυθμίσεις. Τον φίλο που θα θυμούνται από τα δύσκολα θα τον λένε Yunanistan (αραβ. χώρα των Ιώνων). Είναι ο δυτικός φίλος που δεν εισέβαλε ποτέ σε αυτές, δεν δίχασε τους λαούς τους, δεν άρπαξε το φυσικό τους πλούτο, δεν κοίταξε το πολιτισμό τους με προκατειλημμένο βλέμμα. Για τη συνέμφυτη κουλτούρα ανταπόδοσης του Ισλάμ και για το εθιμικό δίκαιο της Σαρία όλα αυτά μετράνε και ανταμείβονται με ειρήνη, φιλία και ναυσιπλοΐα, όπως λέμε εμείς οι ενθουσιώδεις του Διεθνούς Δικαίου.
Όπως άλλοτε οι εκ σιδηρού παραπετάσματος ορμώμενοι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποί μας συνέδραμαν την ανάπτυξή μας και τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας ομοίως σήμερα οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποί μας από τη Μέση Ανατολή συνδράμουν με την εμπιστοσύνη τους τη διπλωματική θέση της χώρας μας. Η Ε.Ε. εκτίθεται για άλλη μια φορά στη διεθνή κοινότητα με τα θεσμικά της αυτογκόλ.
Οι πρόσφυγες δεν είναι ούτε χάσιμο χρόνου ούτε χάσιμο προϋπολογισμού. Η επένδυση στην ανθρωπιά και στον πολιτισμό θα σημάνει την έξοδο της χώρας μας από τα Μνημόνια, ίσως πολύ νωρίτερα από το προσδοκώμενο. Είμαστε πια δυνατοί και τη δύναμη την παίρνουμε από τους αποφασισμένους μας φίλους να διασχίσουν ακόμα και τις πιο άγριες θάλασσες στην πορεία για μία δημοκρατική ζωή. Τιμή λοιπόν σε αυτούς και στον ακούραστο κ. Μουζάλα που τιμά όλο τον Ελληνισμό!
* Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος, LL.M. Διεθνούς και Συγκριτικού Δικαίου Οικονομίας / Εμπορίου Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου Λονδίνου