Τις ημέρες αυτές, και εν όψει της συνόδου που θα πάρει τις αποφάσεις για το ταμείο ανάκαμψης, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία εκδηλώνουν από κοινού έντονη διπλωματική κινητικότητα προκειμένου να διασφαλίσουν ότι η ενίσχυση στις χώρες του Νότου δεν θα συνοδεύεται από Μνημόνια και οικονομική επιτήρηση.
Αντιθέτως, την ελληνική κυβέρνηση, που έχει αποχωρήσει από το μέτωπο του Νότου, δεν φαίνεται να την αγχώνει η επιτήρηση.
Οι προτάσεις της «Επιτροπής Πισσαρίδη», που αποτελούν ομπρέλα του προγράμματος της Ν.Δ., προβλέπουν στήριξη των επιχειρηματιών με κάθε τρόπο: από τις φοροαπαλλαγές και τις εισφοροαπαλλαγές μέχρι την ελαστική απασχόληση και τις κάθε είδους επιδοτήσεις.
Η διάλυση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης -ίσως το πιο φιλόδοξο σχέδιο του Κ. Μητσοτάκη- είναι επίσης προτεραιότητα. Και αυτά περνούν καλύτερα με επιτήρηση και Μνημόνιο.
Αυτό όμως δεν είναι σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ακόμα και αν η Ε.Ε. αποφάσιζε ότι θα μας αφαιρέσει αντί να μας δώσει 33 δισ. ευρώ, ακόμα και αν μας έβαζε σε νέο Μνημόνιο, οι προτεραιότητες της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα ήταν ίδιες και απαράλλαχτες: φθηνή εργασία, φοροαπαλλαγές στον πλούτο, ασφαλιστικό Πινοσέτ.
Είτε με Μνημόνια είτε με ταμεία ανάκαμψης, ο στόχος της κυβέρνησης είναι ένας: η αναδιανομή υπέρ του πλούτου. Το σχέδιο αυτό, που σε άλλες συνθήκες θα το εμφάνιζαν ως «σχέδιο σωτηρίας», τώρα, με αφορμή τα 33 δισ. -εάν φυσικά υπάρξουν-, το εμφανίζουν ως «σχέδιο μετασχηματισμού της οικονομίας».
Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι πραγματικά έχουν στο μυαλό τους. Σε τσέπες θα κατευθυνθούν αυτά τα χρήματα και όχι στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
- Το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ την Τετάρτη, 15 Ιουλίου 2020